afscheid van Isabel

Delen

Begin augustus krijg ik een telefoontje van een Isabel,
die mij met een bijna enthousiaste stem vraagt of ik eens bij hen wil langskomen
om haar begrafenis voor te bereiden.

Die vraag krijg ik niet alle dagen
maar ik heb al vaak gezegd dat ik zelf ook niet liever zou hebben
dan dat ik mijn begrafenis nog zelf kan voorbereiden.
Eigenlijk zou ik het iedereen aanbevelen,
en zeker na mijn ontmoeting met Isabel en haar gezin.

Ik ontmoet een uitzonderlijk moedige vrouw die net te horen heeft gekregen dat 
zij ongeneeslijk ziek is en alles heel snel kan gaan.
Ze wil haar afscheid zelf regelen om er zeker van te zijn dat alles zal lopen
zoals ze het zou willen, omdat ze er dan zelf niet meer bij kan zijn.

Op een maand tijd heeft ze mijn leven geraakt, heel diep zelfs.
Op zo korte tijd zou ik zelfs een boek kunnen schrijven om eer te brengen
aan die grote madam, groots in haar eenvoud.
Veel liever geef ik echter het woord aan haar gezin,
de familie leeuw zoals ze zichzelf terecht noemen.
Zij schrijven over deze laatste periode deze ontroerende tekst:

Ons mama Isabel, wat een powervrouw, wat een leeuwin was zij.

Meer dan 10 jaar geleden kreeg ons mama het verdict van borstkanker.
Eens je dit verdict hoor, voel je de wereld onder je voeten weg glijden.
Toch kan je niet anders dan terug met de voetjes op de grond te komen en te beginnen aan de behandelingen.
Borstamputatie, bestraling en chemo.
Met ups en downs is ons mama er doorgekomen.
Tot de kanker er anderhalf jaar geleden terug was, en nu was het helemaal anders.
Er bleken zoveel uitzaaiingen dat de chemo’s die de dokters toch nog hadden geprobeerd
geen enkel resultaat hadden opgeleverd.
De uitzaaiingen bleven toenemen tot we op 25 juni het verdict kregen
dat het ook in de hersenen zat en er niets meer aan te doen was.

Terminale kanker, opnieuw was de wereld van onder onze voeten verdwenen.
Toch bleef mama alles met een glimlach aanvaarden en bleef ze vechten.

Als er haar gevraagd werd hoe het met haar ging was het telkens: “cava, en met jullie?”
Zo sterk als ons mama was, wilde ze toch zo lang mogelijk alle touwtjes in handen blijven houden.
Ze wilde nog haar eigen begrafenis regelen: van kist tot urne, liedjes, foto’s, teksten.. .
Alles wat je kan bedenken dat aan een begrafenis te pas komt, had ze geregeld.
Begrafenisondernemer Serrus werkt samen met Mario, die als spreker de diensten begeleidt.
Al snel kwam Mario begin augustus op bezoek bij ons thuis om de wensen van ons mama te beluisteren
en samen de dienst te bespreken.

We hadden dadelijk een echte klik met Mario en we zaten allemaal op dezelfde golflengte.
Mario begreep ons mama 100%.
Toen Mario net de deur uit was, zei mama: “hij moet mijn dienst doen enkel en alleen hij”.
Mocht ze kunnen, dan had ze toen al een datum uitgepikt in overleg met Mario wanneer hij vrij was
om er maar zeker van te zijn dat hij haar dienst ging voorgaan.
Mario had aan mama laten weten dat hij er alles aan ging doen om haar dienst te verzorgen.
Er was maar 1 dag die niet ging lukken, omdat hij eind augustus zelf in het huwelijksbootje zou stappen.
Mama had zo een goed gevoel bij Mario dat ze een huwelijkskaartje in de brievenbus wou gaan steken.
“Ja, Mario ligt mij nauw aan het hart”, zei mama.

Zo een enorme vechtlust een echte leeuwin,
hiervoor moet je sterk zijn om dit allemaal zelf te regelen,
maar het moest en ging zo zijn zoals zij wilde.

Toch ging ze enorm achteruit, beetje bij beetje zwakte haar lichaam af.
Tot er een ziekenhuisbed moest komen en ze niet meer naar boven kon. Vanaf dan ging het snel.
Ons mama overleed jammer genoeg op 4 september na een intense strijd.

11 september was het haar begrafenis.
Net voor de dienst begon gaf ik Mario nog een persoonlijk kaartje af dat mama nog voor hem geschreven had.
De dienst was zo warm, zo mooi…
Mario had alles begrepen wat de wensen van mama waren.
De vuurschaal, de kaarsen die konden worden aangestoken. De warmte van dat vuur herkenden we in ons mama.

Toen Mario het tijdens de dienst over het huwelijkskaartje had dat hij van mama kreeg,
werd het voor Mario zelf ook eventjes moeilijk. Hoe mooi en aangrijpend was dat!
Nog maar eens een bewijs dat ook Mario een klik had met ons mama, met ons.

Lieve Mario 1000x dank voor de prachtige dienst.
Je hebt mama zo goed begrepen!
We zeggen geen vaarwel maar tot ziens want je bent en blijft een verbondenheid met ons door mama.

Warme knuffel
Thierry, Shana, Jeffrey, Aron en Mattheo.